Το δάσος

"Ποτέ", σου έλεγε η γιαγιά σου, "μη περπατάς μόνη στο δάσος"... "Μη ξεχνάς τον εαυτό σου" , ήθελε να σου πει.. "μη μπερδευτείς ανάμεσα στα πολλά δέντρα, μα να κοιτάς το κάθε ένα χωριστά."
Θυμάσαι το κόκκινο πέπλο, καθώς σερνότανε ανάμεσα σε θάμνους.. Θυμάσαι; Σκιρτούσε το Δάσος, ζωντάνευε στο πέρασμά σου.. Θέλανε να σε κρατήσουνε δική τους τα κλαριά.. Η Σελήνη, μόλις που φώτιζε το πρόσωπό σου, καθώς το φύλλωμα ήτανε πυκνό.. Κι ήταν από το σκοτάδι φοβερότερο το ουρλιαχτό της σιωπής. Τόσο, που στο αλύχτισμα του λύκου, γέλασες ανασαίνοντας βαθιά…
Μα εσύ φύλαγες τον παράδεισο στα χαρτιά που έκρυβες σ' ένα μικρό συρτάρι.... Εκεί, πάνω στις αλήθειες σου, ύπουλη σπορά, σε κάθε λέξη δική σου, ο φόβος.

   Τους έκρυβες πως ήσουνα παιδί, τους μπέρδευε να καταλάβουν πως πίσω από το μπόι που έριξες απότομα, τα δυο σφιχτά καλοσχηματισμένα στήθη σου, πίσω απ' όλα όσα κάνουνε τους άλλους να σε ποθούνε στο δικό τους κόσμο, ήσουνα πάντα παιδί.
Δε φοβήθηκες στιγμή το λύκο, το δράκο, τις φωνές που σε δένανε με μαγεμένες κορδέλες σε μια πραγματικότητα άγνωστη στα παιδικά σου μάτια.. Μα τον κυνηγό τον έτρεμες. Από την πρώτη στιγμή, στο ωραίο του καλωσόρισμα, την προθυμία του να σε λυτρώσει... το ένιωσες! Δεν ήθελε να σκοτώσει το λύκο ο κυνηγός ... εσένα ζητούσε.. Τον παιδικό σου κόσμο... τις ροζ ρόγες και τα τρυφερά σου χείλη... Τι αξία είχε η ψυχή σου για εκείνον; «Αγάπη» σου έταξε... Μα η δική του «αγάπη» δε χωρά τίποτα που να μη του ανήκει.

   Μιλά ο καθρέφτης και ακούς βουβά... ποιος έκλεισε πίσω από το ψέμα την εικόνα σου; Γιατί τους άφησες; Είναι αργά;.. χάθηκαν όλα ή υπάρχει ακόμη χρόνος; Αργογλυστράνε οι μνήμες κρυστάλλινες, σε λίμνη έρημη.. Τι με κοιτάς στα μάτια και δε με βλέπεις; Τι με κοιτάς… αν δε με βλέπεις...
Πόσο όμορφο απόψε το Φεγγάρι... Πως ξεγλιστρά από τ’ ατσάλι του φόβου!...