Τελευταία φορά που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ήτανε σαράντα πέντε χρονών. Από τότε πέρασε τόσος καιρός που ξέχασε πως μοιάζει το πρόσωπό του. Οι μνήμες του γινόντουσαν ολοένα πιο θολές. Ελάχιστα πρόσωπα θυμότανε ακόμα, κι αυτά όχι ολόκληρα, μα κάποιες σημαντικές για εκείνον λεπτομέρειες.. αν τα συναντούσε τυχαία, σε κάποιο τόπο έξω από τον αναμενόμενο, εκεί που λάβανε χώρο οι μνήμες του, το πιθανότερο θα του ήτανε άγνωστα.
Ζούσε παρακμιακά, μαζεύοντας σκουπίδια του πολιτισμού και μετατρέποντάς τα σε ψωμί, ένδυμα, ακόμα και μικρούς πολύτιμους θησαυρούς. Ένα κουτάκι αλουμίνιο, ο χαλκός από ένα πεταμένο καλώδιο, ένα μπουκάλι , μια χαρτόκουτα, σήμαινε γι’ αυτόν εργασία. Ο χρόνος του είχε συντηχθεί στο σήμερα, ούτε το πριν ούτε το αύριο είχανε εξουσία να κάνουνε τη καρδιά του να ποθήσει ν’ αλλάξει τη ρουτίνα του. Το σπίτι του ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που δεν έκανε ούτε γι’ αποθήκη, χωρίς παράθυρα. Αν και χαμηλό το αντίτιμο που πλήρωνε ανεπίσημα στον ιδιοκτήτη, ήταν από κάθε άποψη πολύ ακριβό γι’ αυτό το υγρό και σκοτεινό δωμάτιο. Αυτό όμως δε φαινότανε να τον απασχολεί, καθώς, είχε μια στέγη πάνω από το κεφάλι κι ένα χώρο κατάδικο του, όπου δεν τον είχε ενοχλήσει ποτέ κανείς.. Τα βράδια πριν κοιμηθεί, αράδιαζε γύρω του πολύχρωμα χαρτιά από καραμέλες, ετικέτες, αφίσες, περιοδικά κι εφημερίδες που μάζευε…. Τα ψαλίδιζε αλλάζοντάς τους σχήμα κι υπόσταση, και σύνθετε με αυτά στον τοίχο ανεκπλήρωτες διηγήσεις. Προτού η κάθε ιστορία ολοκληρωθεί είχε ήδη ξεκινήσει να σκεπάζεται από μια άλλη. Μόνο το ταβάνι έχασκε γυμνό από αυτές τις διηγήσεις, μουντό από το γκρίζο της υγρασίας. Σαν ξάπλωνε, υπήρχανε φορές που το ταβάνι μετατρεπότανε σε διάδρομο νοσοκομείου… κι εκείνος επάνω σε φορείο που κυλά, να βυθίζεται σε δίνη, διασχίζοντας τον ατέρμονο διάδρομο παραδομένος σε κάθε τι καλό ή κακό έλθει. Αδύναμος κι αδιάφορος για να το επεξεργαστεί… Ίσως μάλιστα ευχότανε μερικές φορές, κρυφά μέσα του, να κοιμηθεί τόσο βαθιά, που οι τοίχοι, ο διάδρομος, αν είναι πρωί ή αν είναι νύχτα, όλα αυτά, να πάψουνε να υπάρχουνε. Να κοιμηθεί τόσο βαθιά, που επιτέλους να ξαποστάσει η ψυχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου