Η σκέψη που ορίζει ο φόβος και όχι η
καρδιά, το άγγιγμα που είναι τυλιγμένο με συρματόπλεγμα και "πρέπει",
η ανησυχία της αποδοχής και της υστεροθυμίας, καταδικάζουνε τις λιακάδες να
είναι σπιρτόξυλα σε μικρά διαμερίσματα της ψυχής... Διαμερίσματα που αν δεν
είχανε ένα μικρό παράθυρο να ατενίζει η ψυχή κάπου κάπου, θα ήτανε απαράλλαχτα
τάφοι. Η αποστροφή για ό,τι "καταραμένο" κι αληθινά λεύτερο, είναι η
πιο δυνατή μορφή κατάρας. Να ζεις "προστατεύοντας" την ύπαρξή σου από
τη ζωή.... Ο φόβος, πως ό,τι κάνουμε, έχει επίδραση πάνω στους άλλους, οι ρίζες
που δένουνε τον ένα άνθρωπο με τον άλλο, και ο τρόμος, μήπως σπάζοντας τις
ρίζες μας, πονέσουνε.... είναι η πιο δυνατή μορφή κατάρας. Να νιώθεις όλα όσα
είσαι, και να μην είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου