Κοιμήσου..

Κοιμήσου συ, αρχόντισσα

μες τα σκουτιά που με περίσσια τέχνη
και περισσότερη από αυτήν αγάπη
από τα ράκη του πολιτισμού
στα μαγικά σου χέρια γίνανε
η πιο αξιοζήλευτη της νύχτας φορεσιά.

Κάθε νήμα ξηλωμένο από φθαρμένες καρδιές,
διπλά κεντημένο να κλείνει πληγές..
Φθονούν τα μάτια τα ματωμένα άστρα
των δαχτύλων σου, το φως τους τ’ αποστρέφει.
Δυο λευκά φεγγάρια οι κόρες σου
φωτίζουν ύστατη φορά τη φθορά του κόσμου.

Κοιμήσου νεράιδα με τις νεράιδες..
Τα μάγια λυθήκανε, λεύτερη ζήσε τ’ όνειρο,
παιδί της άνοιξης , στάχυ του θέρους!
Η αγωνία σου τελείωσε· απέμεινε μόνο η αγάπη.
Στην πρωινή σύναξη ο χρόνος γονατιστός
θα κάψει κάθε κλειδαριά και κλειδί
στο φως του κοριτσίστικου χαμόγελού σου,
παραδίδοντάς σου κάθε πολύτιμο που διαφύλαξες
και την παλαιά σου όψη,
τις φυλακές των κατόπτρων σου θρυμματίζοντας.