σιωπή

Οι λέξεις του ήτανε άτεχνες, τραχιές

οι φράσεις του ασύνταχτες και μπερδεμένες.
Αδυνατούσε η μία σκέψη του να κουμπώσει πάνω στην άλλη,
ο ειρμός χανότανε, μαζί με αυτόν κι ο συνομιλητής.
Εγκλωβισμένος σε αυτή τη θορυβώδη ιδιότυπη σιωπή
ένιωθε να βουλιάζει αργά και σταθερά σε κινούμενη άμμο.
Ώσπου στο τέλος αποφάσισε να σωπάσει.
Κι άρχισε μόνο ν΄ ακούει.. ν’ αφουγκράζεται.
Χωρίς να ρωτά, χωρίς ν’ απαντά, χωρίς να του δίνουνε σημασία.

«Οι λέξεις υπερεκτιμημένες, άχρηστες στο τραγούδι του κοτσυφιού».
Έχοντας βαδίσει τη μισή ζωή του, καταμεσής της ερήμου της σιωπής
 καθώς αγνάντευε την ομορφιά των άστρων, αντάμωσε μια γυναίκα
σιωπηλή όπως αυτός, με λιωμένα παπούτσια σχεδόν ξυπόλητη.
Ολόγυρα από τον αόρατο μανδύα τους βοή, σκιές που κινούνται
στους δρόμους και τα σοκάκια μιας πόλης ανυπόστατης, μακρινής.
Τι όαση τα μάτια της πάνω στα μάτια του, τι όαση τα δικά του!
Δεν είπανε τίποτα, σαν από συνήθεια συνεχίσανε να βαδίζουνε
ολοένα μακρύτερα από την πόλη, ολοένα βαθύτερα στη σιωπή..
Περνώντας την υπόλοιπη ζωή τους, μάταια γυρεύοντας
ν’ ανταμωθούνε ξανά.. από κάποια τύχη.