.. Ο σκυθρωπός άντρας κούνησε το κεφάλι καθώς διάβαζε τα γραμμένα λόγια στο ταλαιπωρημένο τετραδίο… γύρισε ακόμα μια σελίδα στη τύχη…
«Δεν αντέχω να νιώθω το βουβό θρήνο της.. Θυμώνει όταν της λέω πως όλα θα πάνε καλά, όλα θα φτιάξουνε, η πίστη της έχει φθαρεί… Φοβάται, πως η άλλη θα τη σκϊάσει εντελώς. Πως θα γίνει διάφανη, αόρατη, ανυπόστατη, δίχως θέληση, χωρίς τίποτα πάνω της να με έλκει όπως πρώτα... Σκαλίζει τα πρώτα μας γράμματα, κοιτά παλιές μας φωτογραφίες.. Βλέπει λέει πάνω της την αλλαγή – την τρομοκρατεί που αλλάζει. Είναι φορές που σκοτεινιάζει αφόρητα, γίνεται σύννεφα μολυβένια, χωρίς ωστόσο να επιτρέψει ούτε σ’ ένα δάκρυ να δραπετεύσει από το βαρύ μολύβι μέσα της…
Όχι δε το αντέχω, νιώθω αδύναμος χωρίς καθόλου φως στα χείλη της.. Τρεις μέρες χωρίς να πει τ’ όνομά μου, χωρίς να με κοιτάξει χωρίς απόγνωση! Ποτέ πριν δεν βάσταξε τόσο καιρό η συννεφιά της. Μου έχει λείψει το φωτεινό της χαμόγελο, η τρυφερότητα με την οποία ανοιγοκλείνουνε τα βλέφαρά της σαν θέλει κάτι πολύ, τα δάση στα μελιά της μάτια… Μου έχει λείψει… Φοβάται κι όσο φοβάται γίνεται αυτό ακριβώς που φοβάται: αδύναμη και αόρατη»
Γυρνά ακόμα μία σελίδα, γρήγορος βηματισμός μέσα στο χρόνο.. Δεν μπορεί να αφήσει από τα χέρια του το τετράδιο…
«Σήμερα βγήκε στην αυλή.. ο ήλιος έλαμπε κι αυτή ήτανε ευτυχισμένη…. Γέλαγε, έκλαιγε, ένιωσε αρκετά δυνατή να κάνει σχέδια! … Σχέδια μόνο για μας, χωρίς καθόλου την άλλη… Θα ήθελα να πιστέψω πως αυτό είναι εφικτό.. από την άλλη.. δεν ξέρω ποια αγαπώ πλέον περισσότερο… Θα μπορούσα μετά τόσο καρό, άραγε, να ζήσω μόνο με την μία;… Ευτυχώς, δεν ξέρει καμιά τους, ούτε εκείνη ούτε η άλλη την ύπαρξη εκείνης… Ούτε εκείνη γι΄ αυτές..»
… ακόμα μια σελίδα…
«Όσο κι αν τις αγαπώ, οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό το αγρίμι, το γατίσιο ερπετό, είναι ο λόγος που αντέχω… Γλύφει τις πληγές μου, ερεθίζει με τη φιδίσια γλώσσα του τον ουρανίσκο μου, μεθά το μυαλό μου… Είναι το ναρκωτικό μου, ο κρυφός μου κήπος, πηγή ζωής και δύναμης! Είναι λυτρωτικό όταν αφήνω τις ανθρώπινες αδυναμίες μου όλες εκτεθειμένες, όταν δε χρειάζεται ούτε να καθοδηγώ ούτε να παρηγορώ, παρά μόνο να είμαι.. Να είμαι Εκεί!... και με όλη την ένταση της τρέλας να ΖΩ! Φαντάζομαι πως αυτό, δε με κατατάσσει στους ισορροπημένους ανθρώπους.. Αδιαφορώ. Μου χαρίστηκε μια χαραμάδα να τρυπώνω στο παράδεισο, για όσο… και θα το ζω!»
………
«Γιατί καρδιά μου, γιατί; γιατί προσπάθησες να κάνεις κακό στον εαυτό σου; Γεννιόμαστε με τη φύση μας, πρέπει να το αποδεχόμαστε αυτό, ούτε όλοι ίδιοι είμαστε, ούτε αυτό είναι, επειδή έτσι μάθαμε, λάθος… Εγώ σας αγαπώ, και τις δυο.. και τις τρεις… Ίσως δεν έπρεπε να σου μιλήσω για εκείνη, την πιο αγαπημένη μου… Ίσως θεώρησες πως αγαπώ λιγότερο εσένα ή την άλλη.. Νόμιζα πως η αλήθεια θα μπορούσε να γίνει λυτρωτική.. αν , γνωριστείτε οι τρεις σας! … Τόσο σας αγαπώ, που δεν αντέχω να κρύβομαι από καμιά σας και να σας έχω χώρια… Πόσο ήθελα να σμίξετε, να γνωρίζεται η μια την άλλη…. Λάθος μου. Δεν πρέπει να τα έχει όλα κανείς σε αυτό τον κόσμο… Άλλο τι θέλω, άλλο τι μπορώ…»
Κράτησε το τετράδιο σε μια απόσταση, κοιτώντας προσεκτικά το γραφικό χαρακτήρα… το ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, που υπήρχε καταμεσής του μικρού ημισκότεινου δωματίου… Ένα παλιό ημιυπόγειο που είχε έντονη τη δυσάρεστη οσμή της μούχλας… Ξεφύλλισε ως τη τελευταία γραμμένη σελίδα…
«…επτά μήνες κι επτά μέρες… την είδα χτες, δε μου μίλησε καμία τους…. Οι γιατροί δεν έχουνε σκοπό να της επιτρέψουνε ξανά να βγει. Το ηλίθιο μυαλό τους, αδυνατεί να αποδεχτεί το μεγαλείο του να ζεις τρεις ζωές, τρεις υπέροχες γυναικείες ψυχές, τόσο διαφορετικές, τόσο εξίσου όμορφες, τόσο μοναδικές… Μου λείπει.. Η σκοτεινή μου, η φωτεινή μου, η τρελή μου, μου λείπουνε και οι τρεις τους… Έπρεπε να τις είχα προστατέψει με τη ζωή μου.. να τις πάρω και να φύγουμε όσο ήτανε ακόμα καιρός.. Φάνηκα μικρός, λίγος, στο δώρο που μου δόθηκε… δεν μου αξίζει να ζω.-
_ «Ποιος να το φανταζότανε!», είπε ο σκυθρωπός άνθρωπος. Έκλεισε το τετράδιο και το πήρε μαζί του. Βγήκε από το σπίτι, κι έδωσε την εντολή: «σφραγίστε το!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου