κόκκινη κλωστή

Ράβει με  λέξεις τη σιωπή

στάζει η βελόνα αίμα.
Κόκκινο νήμα η ζωή
στ’ άσπρο υφάδι της σιωπής.

Ποιος το αντέχει να φορεί
όσο κι αν το κεντήσει
το ένδυμα τούτο της σιωπής
χωρίς ν’ αγανακτήσει;

Ποιος αρκετά την αγαπά
στους στίχους της να ζήσει;
Πονάνε οι λέξεις σα μιλούν
πιότερο σα σωπαίνουν..

Ράβει φεγγάρι και καρδιά
τα μάτια με τα άστρα….
Σύννεφα στα δάχτυλα,
μα έρημο στα χείλη…

Τις νύχτες δε κοιμάται πια,
όνειρο έχει γίνει..
Όσο βαστάει η κλωστή
εκείνη θα ελπίζει…