Η δική του αλήθεια

Πόσες μέρες και πόσες νύχτες λευκές

χωρέσανε μέσα του… ασήκωτο φορτίο

το άγραφο κι αλέκιαστο όταν ζεις..

Ο θάνατος καθισμένος δίπλα του

στο σεντόνι που σκεπάζει τον καναπέ

να μην σκονίζεται… Ξαπλωμένος δίπλα του

όταν ανάσκελα στο κρεβάτι τρυπά το ταβάνι

και τολμά κι ονειρεύεται ασπρόμαυρα όνειρα.

Τρώει μαζί του στο τραπέζι, τον κοιτά στα μάτια

στωικά αμίλητος και πίνει μαζί του δηλητήριο·

πολυκαιρισμένο απόσταγμα από μνήμες.

Μέρες, νύχτες, χρόνια…

έπαψε να μετρά,

έπαψε ν’ αγαπά

το πρόσωπό του στον καθρέφτη..

Κι όσο ξεχνά τόσο βυθίζεται

στο μαγκανοπήγαδο που έχει για δωμάτιο…

Από το στόμιο του πηγαδιού

του πετάνε ξεροκόμματα να επιβιώνει

αρκεί να λέει ευχαριστώ που έχει δουλειά,

να λέει ευχαριστώ που έχει έστω αυτή τη βαθιά τρύπα,

τα φθαρμένα ρούχα του, ένα κρεβάτι κι ένα τραπέζι

να μοιράζεται με τον Θάνατο.

Όποτε χωρά ολάκερο το φεγγάρι να κοιτάξει

ως το πάτο της τρύπας που κατοικεί

ασημένιες πηγές ξυπνούνε στα μάτια του,

και χύνονται προσευχές ως τα άστρα…

Αφήνεται έρμαιο μέσα τους να πνιγεί,

να τον πάρουν μαζί, να γίνει σύννεφο…

Μα η ζωή είναι πεζή…

Τέτοια όνειρα τα καίει στην αλήθεια.

Ως τη στιγμή που θα βάλει φωτιά

να κάψει τη ζωή στην δική του αλήθεια.