Σιωπή

Ο κόσμος γύρω του γκρεμιζότανε.. του φωνάζανε: «Κατέβα πιο χαμηλά, άμα πέσει το γεφύρι, χάθηκες». Του κάκου. Η σιωπή μέσα του κάλυπτε τις φωνές τους, δεν τον αγγίξανε.. δεν τις άκουσε.. Περιβεβλημένος το μανδύα της μοναξιάς, που πότε γινότανε κόκκινος όπως πυρωμένο κάρβουνο, πότε λευκός πάγος, πλησίασε όσο πιο κοντά γινότανε στην άκρη του γκρεμισμένου γεφυριού. Από κάτω απλωνότανε γκρίζα ουδέτερη και θολή η ματαιοδοξία αυτού του κόσμου, έμοιαζε από κει ψηλά όλα να έχουνε ήδη χαθεί. Κρεμασμένος πάνω από το χάος, μοναδικό στίγμα της ύπαρξης, ερωτοτροπούσε με την ανυπαρξία.. «Η μόνη αταξία στο χάος, η ύπαρξη», σκέφτηκε… «Τόσος κόπος, τόση συνθλιμένη χαρά, τόσος πόνος, για να διαπιστώσουμε πως, μόνο στο πουθενά και το τίποτα κατοικεί η γαλήνη»
Τα πόδια του γινόντουσαν όλο και πιο αόρατα καθώς ηρεμούσανε μέσα του οι δράκοι, ένα σμήνος πουλιά λευτερώθηκε σα φως κι έσβησε στην ομίχλη. «Πόσο όμορφη μουσική η σιωπή, καθώς απλώνεται παντού και γίνεται τα πάντα, λυτρώνοντας φωτιά και πάγο!»

Η φιγούρα στη γέφυρα χάθηκε, ίσως και να μην υπήρχε ποτέ. Ο κόσμος είναι γεμάτος από φοβίες και την προβολή τους, καθώς οι καθρέφτες θαμπωμένοι από το διασπαστικότατο  «εγώ» περισσότερα κρύβουνε παρά φανερώνουν..  Ο λίγος κόσμος που είχε μαζευτεί κάτω από τη γέφυρα σκόρπισε μέσα στις υποψίες του και τον πολύ ανυποψίαστο κόσμο. Και καθώς κανείς δεν ήτανε σίγουρος τι συνέβη, τι είχε δει, απέφυγε να μιλήσει ο ένας στον άλλον και σύντομα η ιστορία ξεθώριασε τελείως, καθώς η πραγματικότητα για μια ακόμα φορά έγινε ο αδιαφιλονίκητος νικητής.