Ονειροπαγίδα

Η σιωπή του σκάλισε τα χείλη..
"Τι όμορφα χείλη" θαυμάζανε με αφέλεια,
τι όμορφα φιλούνε και πόσα λένε με τη σιωπή.."
Η φαντασία τους υπήρξε η δύναμή του.
Η σιωπή το μαγικό πέπλο που τον μεταμόρφωνε
σ' εκείνο που περισσότερο είχανε ανάγκη.
Για τον ίδιο, η σιωπή ήτανε το δηλητήριό του.
Γλυκά τις νάρκωνε με όλα όσα δεν έλεγε,
με όλα όσα δεν αρνήθηκε ποτέ του..
Μεθούσε καθώς τις μεθούσε,
πεταλούδες ζαλισμένες, που ο πόθος
ανοιγόκλεινε τα λεπτεπίλεπτα φτερά τους!
Πετούσε μαζί τους γύρω απ' το φως ώσπου η φωτιά
να τους γκρεμίσει τυφλούς στο πάτωμα.

Τ' αντίο του αθόρυβα, σιωπηλά σα το δηλητήριο
στα χείλη του. Το χιόνι μέσα του...
Χωρίς να σκοτώνει τίποτα δηλητηρίαζε τα πάντα..
Μία τεράστια αράχνη - το όνομά της "Αναμονή"
τύλιγε τα θύματά του στο κουκούλι
προσφέροντάς του ένα  εύκολο δείπνο
στις ατέλειωτες πορείες του στην έρημο.
Παιδί της νύχτας, με μάτια αστέρια μακρινά
να χαράζουνε όνειρα στη μέση του πουθενά,
όνειρα που δεν του ανήκουν.
Κάθε κοκκινοσκουφίτσα τον προσκαλεί
στις κρυμμένες κι από την ίδια προσευχές της
να νιώσει τα δόντια του στο λαιμό της.
Κι όχι γιατί αγάπησε τον λύκο - τον μισεί όσο τον φοβάται.
Αλλά γιατί δεν αντέχει να μη τον γνωρίσει.

Γιατί η φαντασία έχει τα δικά της δόντια
κρυμμένα στους πιο μύχιους φόβους και πόθους·
αντίθετο κάτοπτρο της όψης μιας ιδανικής ζωής.