Ψαράκια

Τα όνειρα τα πήρε το ποτάμι.
Τα χρόνια  και τ’ άνθη της στη λάσπη βουλιαγμένα.
Ολόγυρα ανέμελα ψαράκια κολυμπούνε,
και τα παιδάκια στην ακτή τα χέρια πλατσουρίζουν.
Ανέφελος ο ουρανός, ξασπρίζουν μόνο οι γλάροι.
 
Εκείνος ένας στους πολλούς, ψηφίδα στην εικόνα.
Η λύπη ποτέ της δεν αρκεί τον κόσμο να γκρεμίσει.
Ξεμένει πίσω, αρνείται τον τροχό ν' ακολουθήσει,
ο χρόνος του περνά, η ζωή τον προσπερνά,
μα του είναι αδύνατο να τη λησμονήσει.

Ποτάμι φοβερό ο χρόνος, φοβερότερο η ζωή.
Κάτω από την όμορφη ελπίδα, τα όνειρα, την επιφάνεια,
πλανούνται τα στοιχειά· εκείνοι που απέμεινε η σκιά τους.
Αόρατοι!  Ποιος o τρελός που θα σκάψει να τους δει,
αφού αρέσκονται οι ζωντανοί να κυνηγούν το φως;

Κάτω από την ολοστρόγγυλη σελήνη, ή κάποιο απόγευμα
νωχελικό που θα χύνεται το φως και με γαλήνη,
κάποια από τις τόσες ιστορίες που θα έχουνε ξεμείνει
σαν παραμύθι, γλυκά θα συγκινήσει.. Ίσως κάποιος ριγήσει…
Μα σαν ψαράκι στη στιγμή, πάλι θα κολυμπήσει.