Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια

_Το μόνο εμπόδιο οι φόβοι μας.. αντί να κατηγορείς όλους τους άλλους, παραδέξου, πως για ό,τι σου έχει τύχει εσύ φταις. Οι αναστολές, η δειλία σου. Ο κόσμος γλυκιά μου, δεν υπήρξε ποτέ τέλειος. Ένα θηρίο δεν επέλεξε να είναι στη ζούγκλα.. αν του έδινες χώρο, ένα καναπέ να ξαπλώσει, τροφή νερό κι ένα σύντροφο θα ήτανε παιχνιδιάρικο κι άκακο σαν ένα γατάκι.. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι και στο να επιλέξει κανείς να είναι κυνηγός αντί  θήραμα δε χωρά καμιά ενοχή.

_Εμείς δεν είμαστε ο κόσμος..
_Νομίζεις!.. είμαστε μία μικρότερη εκδοχή της μεγάλης εικόνας. Απόδειξη, κλαις, λυπάσαι.. και για ποιο λόγο; Επειδή δεν μπορείς να βαλσαμώσεις το χρόνο!; Θα έπρεπε να να είσαι χαρούμενη με όσα μοιραστήκαμε και ζήσαμε..  που τα ζήσαμε!
_Ήταν όλα ένα ψέμα… τα λόγια σου, τα αισθήματα που έλεγες πως είχες…
_Ψέμα;.. σε ήθελα, αυτό ήτανε αλήθεια.. ένιωθα όμορφα μαζί σου..
_Μα γιατί;; Γιατί;; τι άλλαξε;;
_Έγινες βαρετή.. κρύφτηκες ολάκερη πίσω από την παγίδα που αποκαλείς θυσία.. Παραδέξου το.. Όσα έκανες δεν τα έκανες από τη καλή σου καρδιά, αλλά για να με δέσεις… Για να πεις: «Κοίτα πόσα έκανα εγώ για σένα, απαρνήθηκα μέχρι και τον ίδιο μου τον εαυτό!» Παραδέξου το! Παραδέξου το, όχι σε μένα, αλλά σε σένα.. Και πάψε να κλαις!.. Αυτό ακριβώς εννοώ… όταν λέω δεν σε αντέχω άλλο… Αυτό άλλαξε. Βρίσκεις ένα όμορφο αγριολούλουδο, το κόβεις, το βάζεις στο βάζο, και μετά ρωτάς τι άλλαξε; Τόσο περιστρέφεις τον κόσμο γύρω από σένα που δεν μπορείς να δεις;
Τα πάντα αλλάξανε και τα πάντα αλλάζουνε συνέχεια.. νόμος της φύσης! Ή το αποδέχεσαι και προχωράς, ή φθείρεσαι πιασμένη στη παγίδα που η ίδια έστησες. Σε παρακαλώ, μη πάρεις τηλέφωνο… δε θα απαντήσω.
_ Ώστε γι’  αυτό με έφερες εδώ την ερημιά; Φοβήθηκες μη κάνω σκηνή;
_Έλπιζα πως θα γινότανε όλο αυτό πιο απλά, πιο συγκαταβατικά, πιο ήρεμα.. Πως στο τέλος θα μοιραζόμασταν ένα «ευχαριστώ».. για όσα ζήσαμε. Δεν φοβήθηκα, ήμουνα σίγουρος πως θα κάνεις σκηνή, όπως κι έκανες! Δεν αντέχω τα κλάματα, τα δράματα, τις υπερβολές σου! Δεν είναι σκηνή από ταινία, ούτε τελειώνει εδώ η ζωή..
_Η δική σου!
_Να λοιπόν γιατί! .. Μου επιτρέπεις να σε φιλήσω για τελευταία φορά;
_Απλά φύγε… άσε με και φύγε…

Τον είδε να γυρνά την πλάτη και να απομακρύνεται ήρεμα, ξαλαφρωμένος…  έψαξε στη τσάντα της ένα χαρτομάντηλο… Την είπε εγωίστρια!.. αυτό έβλεπε λοιπόν σε κείνη; Τίποτα άλλο; Έφερε στο νου της την αρχή, τα χαμόγελα, τον αυθορμητισμό της φωτιάς.. Τόση χημεία… και τέτοια αλλαγή. Δεν είναι η πρώτη φορά.. Τόσο αρπαχτικά είναι οι άντρες;
Σκούπισε τα μάτια, τη μύτη της… Πόσο αχάριστος, δεν εκτίμησε τίποτα από όσα του πρόσφερε. Σκέφτηκε να γράψει ένα γράμμα και να κάνει κακό στον εαυτό της. Να τον τιμωρήσει.. σιγά όμως μη τον νοιάξει! Όχι, σιγά μη χαλαστεί γι’ αυτόν! Θα έρθει η ώρα, σκέφτηκε, που θα το μετανιώσει.. αλλά τότε θα είναι αργά… «Έχει μέσα μου πεθάνει» ψέλλισε, «.. τόσο που με πέθανε μέσα μου!..» Η λύπη μέσα της έγινε οργή, καθώς αναλογιζότανε το ύφος του όταν μιλούσε, την απάθειά του μπροστά στο πόνο της! Παλιότερα θα αναρωτιότανε αν φταίει η ίδια.. Όμως είναι πεπεισμένη πλέον, πως όλοι οι άντρες είναι γουρούνια, χωρίς εξαίρεση..
Τουλάχιστον ως την επόμενη φορά που θα ερωτευθεί!