ατιτλο

Ξένη είναι πάντοτε η ψυχή, στον κόσμο των ανθρώπων μέσα. Γιατί οι άνθρωποι, θυμούνται.. μα η ψυχή γνωρίζει.. Οι άνθρωποι, φοβούνται.. μα η ψυχή πέρα από το φόβο να ταξιδεύει μπορεί.. Κι έτσι πρέπει.. καθώς, ο άνθρωπος το "στιγμιαίο" είναι της ψυχής το πρόσωπο.. Που στη στιγμή του μέσα χωρά την ώρα που το σύμπαν γεννήθηκε.. Στη πρώτη λέξη, το πρώτο βήμα... το φως που γέννησε τον ήλιο στην καρδιά του λάμπει. Σαν τα φεγγάρια γίνεται έρωτας, αγάπη.. Πανσέληνος και πόθος ή μητέρα... Κι ύστερα, αρχίζει άξαφνα κι όλο θαμπώνει... κι όλο σβήνει και χάνεται... ίδια όπως μαραίνεται μια μαργαρίτα ή κιτρινίζουν τα φύλλα αφού μπει το φθινόπωρο.. Ενώ, η ψυχή, κι αν σήμερα είναι μαργαρίτα, αύριο φύλλο, σύννεφο ή φως, ποτέ δεν γερνά, δεν φθίνει... Κι έτσι, κι ακόμα και σε ένα φοβισμένο κορμί μέσα, ένα πρόσωπο σκαμμένο, φοβισμένο, εκείνη, πεταρίζει πάντοτε, όπως πρωτάκουστη λέξη, βήμα πρώτο και λαχτάρα για το επόμενο, Σελήνη και Γυναίκα. Νύχτα Άγια, που στην αγκαλιά της κοιμάται το φως, για να γεννηθεί Αυγή από τα σπλάχνα της...

Τι θα πει ήρωας; Άνθρωπος ίσως.. μα κι αυτό, ντροπή το νιώθω να το πω... Ίσως, πηλός, χώμα.. σβόλος.. αυτή είναι η επιθυμία μου.. Σβόλος να γίνω ζεστής γης.. Που έμαθε ν' αγαπά... να αντέχει το άροτρο, τον χειμώνα και το καυτό καλοκαίρι.. Κι από του Ουρανού τα δάκρυα, κι αν ακόμα ουρανό δε μπορεί να ανέβει, καρπίζοντας, στον ουρανό να κοιτά.. να σκαρφαλώνει... βαθαίνοντας τις ρίζες στην Αγάπη...

Καθώς, το χιτώνα φοράς τον βέβηλο και βαρύ, το κορμί νιώθει να πνίγεται στης ενδυμασίας του το Ωραίο... Το βλέμμα τυφλώνεται από το βελούδο, το κόκκινο που εξουσιάζει.. Και δε κοιτά πλέον το κορμί... Τα ρούχα κοιτά.. Που άλλους τους κάνει παλιάτσους.. απωθητικούς.. Κι άλλους σπουδαίους να μοιάζουνε... Αντιστρέφοντας την όψη των πραμάτων. Και τα ωραία λόγια, που τα Ωραία, φέρνουν στα αυτιά, τους λόγους σε κάνουν της ψυχής να ξεχνάς.. Παύεις να ακούς... Να κοιτάς... Να ανασαίνει η καρδιά σου... Παύεσαι... καθώς κισός, το Ωραίο, το ωραίο μέσα σου σκεπάζει αθόρυβα... και το νεκρώνει...