ατιτλο

«Να γράψεις».. να γράψεις τι; Που θύελλα σηκώνονται οι λέξεις , σμήνος σκοτεινό προτού προλάβεις κοντά τους να φτάσεις.. Λέξεις… Πόση βοή καθώς σβήνουν τον ουρανό στο πέταγμά τους. Μα στάσου! Να, μία εκεί, ετοιμοθάνατη, λαβωμένη, αδύναμη! Σπαρταρά χωρίς να μπορεί να σηκώσει τα πόδια από την γη. Μοιάζει σβησμένη μολυβιά πάνω σε βρεγμένο χαρτί. Την σηκώνω με ευλάβεια στο χέρι, μόνο μη φυσήξει άνεμος και σκορπίσει το χάρτινο σώμα της… Την διαβάζω… Την συνθλίβω στο χέρι μου και την πετώ. Άρρωστος, από το ελάχιστο άγγιγμά της... Το κακό έχει ήδη γίνει. Τα πόδια μου δεν είναι πια πόδια. Είναι άροτρα δεμένα με αλυσίδες. Τα χέρια μου δεν είναι πια χέρια. Άνεμος είναι… που η θέληση δεν ορίζει. Και η καρδιά μου ένα πουλί νεκρό, χωρίς στάλα χρώμα, άσημος πρόσφυγας. Πως να τραβήξω τους νεκρούς στον πάνω κόσμο, τι να γράψω, που ο καμβάς είναι η σιωπή; Όταν η μόνη λέξη, που σε δένει με τη γη είναι «σιωπή».