άτιτλο

Αφήνομαι να χαθώ, σα να βουλιάζω στο σύμπαν, στην ομίχλη των σειρήνων, που χωρίς φωνή τραγουδάνε, και χωρίς χρώμα ζωγραφίζουνε στον καμβά μονοπάτια. Κι αναρωτιέμαι. Υπάρχει άραγε τόπος καλύτερος για να χάνονται και να συναντιούνται, σχεδόν τυχαία οι άνθρωποι, από την απέραντη αγκαλιά της σιωπής; Τρόπος πιο αληθινός να ανταμώσουν και, πριν ακόμα κοιταχτούνε στα μάτια, να γνωρίζουνε τόσα ο ένας για τον άλλον;