Σκέψεις..

Τα μικρά παιδιά, το μόνο που θέλουνε είναι να τρέξουν, να παίξουν, να ανακαλύψουνε.. να νιώσουνε πράματα που τους ηρεμούνε όπως ίσως ένα τραγούδι, ένα φως που ταξιδεύει αναπαριστώντας σχήματα στους τοίχους, ή, τον ήχο ενός τζίτζικα σε κάποιο κλαδί... Δεν αναρωτιούνται, δεν χρειάζονται κάποιο σκοπό, ή κάποια συνειδητή διαδικασία για να ταξιδέψουνε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, χαρά ή λύπη.. Τα ζουν και τα δυο το ίδιο έντονα, περνώντας τόσο εύκολα από το ένα στο άλλο. Ένα λουλούδι μπορεί να είναι τόσο όμορφο! Φάρμακο να είναι η ομορφιά του στο τοπίο μέσα... Μα την στιγμή που, θα αρχίσει κάποιος να εξηγεί τι το κάνει τόσο σημαντικό, τόσο όμορφο.... αυτό αντί να τον φέρει εγγύτερα στην ομορφιά, αντίθετα, την αποδομεί και την εγκλωβίζει . Μπορεί να σηκωθούμε το πρωί ευτυχισμένοι, ή βαθιά στεναχωρημένοι, ή ακόμη κι απαθείς... Καμιά κατάσταση δεν χρειάζεται να αποκλείσουμε, ψηφίδες όλες κι εποχές της ζωής μας... Το σημαντικό συχνά κρύβεται μέσα σε μια παιδική λασπότουρτα, μια γκρίνια που έγινε χαμόγελο, κι ένα χαμόγελο που έγινε δάκρυ. Υποθέτω πως, η ευτυχία και η συνειδητή στόχευση, είναι περισσότερο φαντάσματα επιθυμίας, παρά πραγμάτωση. Μα ίσως, και η ζωή μας να μην είναι περισσότερο, από ένα τυχαίο παιχνίδισμα ονείρου..