Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

11/7/21

Σκέψεις

Η ζωή είναι μοναχικό ταξίδι. Όσες χαρές κι αν ενώσεις, όση λύπη , όση μοναξιά. Είναι ένα ταξίδι στο Όνειρο. Το δικό σου, προσωπικό όνειρο, που μέσα του αποκτά υπόσταση, φως και σκοτάδι ο κόσμος. Κανείς δε θα βαδίσει με τα δικά σου βήματα, δε θα δει με τα δικά σου μάτια, κι όσο κι αν σε αγάπησε ή προτίθεται να σ’ αγαπήσει, δε θα σε νιώσει τόσο, που να σε καταλάβει. Επειδή κι αυτός βαδίζει στο δικό του όνειρο. Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι, σημαδεύουν κι αλλάζουν ο ένας τον άλλον.. γίνονται κομμάτια, ψηφίδες... ψηφίδες για να συμπληρώσει ο καθένας την εικόνα που ταιριάζει στο όνειρό του και μέσα της να φτιάξει ζωή να τραφεί.. να χορτάσει την δίψα, την πείνα, την ανάγκη του να πατά κάπου και να μη μετεωρίζεται χωρίς προσανατολισμό στο αχανές τίποτα του σύμπαντος... Όλοι λουλούδια στον κήπο κάποιου άλλου, κι εκείνοι, λουλούδια στον κήπο μας. Κι ωστόσο παραμένουμε μόνοι. Η ζωή είναι μοίρασμα.. μεταμόρφωση... παράνοια. Μα πάνω από όλα μοναξιά. Φέρνω στο νου μου ένα μικρό παιδί... παίζει, γελά κλαίει τόσο εύκολα... και χωρίς πάντα φανερή αιτία. Ένα παιδί που παίζει ανέμελο, χωρίς έγνοια, χωρίς αναζήτηση, που απλώς χαίρεται την κίνηση, το οξυγόνο, το φως... και το μοίρασμα, είναι ο απόλυτος ορισμός της ζωής! Τα υπόλοιπα είναι γεννήματα της ανάγκης, και μάταια ο νους πασχίζει να δικαιολογήσει τ' αδικαιολόγητα και το γιατί μεγαλώνοντας απομακρυνθήκαμε από την ζωή. Σε μια οργανωμένη κοινωνία, καθοριστικός παράγοντας του προσανατολισμού της προς την ευδαιμονία, είναι το σύστημα αξιών πάνω στο οποίο χτίστηκε. Κι ενώ σαν παιδιά, η αλήθεια και οι πραγματικές αξίες υπήρξανε αυτονόητες, αρνηθήκαμε στην πορεία τις περισσότερες από αυτές, υποταγμένοι, ως κύτταρο της κοινωνίας σε ένα σύστημα αξιών χτισμένο όχι για να υπηρετεί την ζωή και τον άνθρωπο, αλλά το κέρδος. Και ανθρωπόμορφα τέρατα. Όταν η ζωή "χωρά" σε ισολογισμούς προσθέσεις και αφαιρέσεις, σημαίνει πως δεν μιλάμε πλέον για τη ζωή. Αλλά για αριθμούς. Η ζωή είναι όμορφη κι ο άνθρωπος, ένα από τα πιο όμορφα παιδιά της, όταν, μεγαλώνει μαθαίνοντας να παίρνει και να δίνει αγάπη, να είναι λεύτερος και δίκαιος. Δίκαιος στο όνομα της ζωής και της Αγάπης. Είμαστε όλοι πλασμένοι από την ίδια ύλη με τ’ άστρα... κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ένα με το σύμπαν. Ένα με την αγάπη. Η απόστασή μας από το "όλο" είναι η απόστασή μας από την αγάπη. Κι αυτό εμπερικλείει μία πολύ πιο έντονη μοναξιά. Γιατί τότε, ξεκόβουμε τον εαυτό μας από το όλο, και λειτουργούμε ως καρκίνωμα. Ωστόσο η μοναξιά για την όποια μίλησα εγώ είναι διαφορετική, και μέρος του όλου.. Είναι το εσωτερικό μας σύμπαν, τα δικά μας άστρα κι αγαπημένα, οι δικοί μας θάνατοι κι οι δικές μας γεννήσεις. Είναι ο κόσμος, που, όσο κι αν το ωραίο μοίρασμα τον κάνει κοινό, όμορφο, μέσα από την δική μας, μοναδική για τον καθέναν ματιά, δε μοιάζει με τον κόσμο κανενός άλλου. καθένας μας είναι το ίδιο το σύμπαν και η ίδια η ζωή. Μοναδικός κι αναντικατάστατος. Όπως μοναδική κι αναντικατάστατη είναι η ζωή σε κάθε εκδοχή της... Κι ωστόσο αυτή η ευλογία της ζωής, μαζί με όλους τους αναπόφευκτους θανάτους που υπάρχουν προδιαγεγραμμένοι από την στιγμή που ζεις, κρύβει μέσα στην νομοτέλειά της μια βαθιά εντελώς προσωπική μοναξιά. Δεν ξέρω πως να μιλήσω γι’ αυτή την μοναξιά, γι’ αυτούς τους θανάτους που συνυπάρχουν με τη ζωή - και δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Όπως το φως έχει την σκϊά του, έτσι και , το να μοιράζεσαι και να νιώθεις, το να βαθαίνεις τις ρίζες σου, σημαίνει, πως αντιλαμβάνεσαι όπως την χαρά και τον πόνο. Συναισθάνεσαι. Και πονάς. Η χαρά στη ζωή είναι σαν μικρά άνθη, που ανοίγουνε σε ιδανικές συνθήκες, για λίγο μόνο. Και που χρειάζεται να βαθύνουνε στο χώμα και το σκοτάδι οι ρίζες πρώτα, πριν καν χτιστεί ο βλαστός, για να φτάσουμε σ' αυτή την κορύφωση του θαύματος. Γι’ αυτή την μοναξιά μιλώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: