Από το μηδέν, γιατί όχι;

Στάσου.Για λίγο παραπάνω από όσο χωράει μια στιγμή, και νιώσε, κοίτα... Όλα μπορούν να αρχίσουν στο τώρα από το μηδέν. Η πορεία δεδομένη, όπως κι η μνήμη... Μα υπάρχει κι άλλη μνήμη. Αυτή που κατοικεί από ανέκαθεν στο βαθύ μπλε του βυθού, στο απαλό γαλάζιο που σκεπάζει το βαθύ μπλε και ζωγραφίζει πάνω του ο ήλιος με το χρυσάφι του..... Η μνήμη που μέσα της κατοικούμε και δεν κατοικεί αυτή εντός μας...
Μικροί μες τα τεράστια "μπορώ" μας, ταξιδεύουμε τσακιζόμαστε ή συνεχίζουμε. Τόσα συντρίμμια, κόκκοι άμμου στα πόδια σου μπρος, προσευχές είναι. Όλες για σένα, που πατάς πάνω στην άμμο, και μπορείς να χορεύεις, νομίζοντας μόνη. Μόνη δεν είσαι... Η άμμος, το φως που ανέτειλε ή έσβησε την πιο σκληρή ώρα για κάποιους, σε σένα χαμογελάει ακόμα. Τόσο μικρή και παράξενη είναι η ζωή, που το σημείο μηδέν να αναζητάς πρέπει διαρκώς, όταν νομίζεις πως ο καιρός σου πέρασε, οι άνθρωποι φύγαν, ή οι ευκαιρίες παραιτηθήκανε στο πλάι ενός προκαθορισμένου δρόμου. Όσο ανασαίνεις, όσο σκέφτεσαι και νιώθεις, όλα είναι δυνατά, όλα μπορούν να σου συμβούν. Κι η θάλασσα, ψέμα είναι, μη το πιστέψεις. Ποτέ δε σε πρόδωσε. Σε περιμένει....