σύγχρονοι τάφοι

Τους ανθρώπους δε θα τους θάβουμε πλέον στο χώμα.
Μα σε μαλακούς καναπέδες... με ένα παράθυρο για θέα.

Κι αν τα σπλάχνα το χώμα ζητούν, κι αν η ψυχή
τον καρπό της ζητά να δρέψει ένα πτηνό ή ένα χέρι,
η θέληση γλυκά μουδιασμένη, ίσα ακουμπώντας
στις άκρες των δαχτύλων το νερό της μνήμης,
όπως αυτό λιμνάζει σιωπηλά στου καναπέ το πλάι
ως κάτοπτρο.... Μα τα μάτια κοιτούν το παράθυρο..
Το φως που μπαίνει.. αποθαρύνοντας το βηματισμό
προς το σκοτεινό, υγρό, παγωμένο από την γύμνια του άγνωστο.
Έτσι πεπερασμένη μένοντας η γνώση.. κι ο εαυτός τους.