Δε σε γνωρίζω πια

Δε σε γνωρίζω πια.
Το πρόσωπό σου έγινε εικόνισμα
στοιχειωμένων ονείρων.
Τα μάτια σου μυστικά περάσματα
για εκεί που πίνουν τα ελάφια νερό
χωρίς φόβο
δίπλα στον άνθρωπο και τον λύκο.
Η υπόστασή μου μία σκιά, καπνός
που χάνεται τις νύχτες με πανσέληνο
στα δάση τ’ ουρανού
γυρεύοντας καρφωμένα άστρα
στην καρδιά του νεκρού πρίγκιπα.
Την μέρα θα έρθουνε τα κοράκια
ήρεμα να γευματίσουνε απομεινάρια ευχών.

Όχι, δε σε γνωρίζω.

Συ ζεις στον αληθινό κόσμο

και γω στον κόσμο π’ αποκαλώ αληθινό.

Οι αλήθειες μας δεν ανταμώνουν..

Φοβάται η μια την άλλη.

Κι έτσι κοιτώ τα μάτια σου με κλειστά τα μάτια

κι εσύ, το μόνο που βλέπεις

είναι το αδιέξοδο των ονείρων μου.

Οι λέξεις μου πτηνά,  κρύβονται μη σε τρομάξουν

στα δάση που στοργικά σκεπάζουν την πριγκιπική σωρό.

Τα φτερουγίσματά τους και τις φωνές καλύπτει ο αγέρας

ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα…

Κι ο χτύπος της καρδιάς σου…

που νανουρίζοντάς σε σου λέει: «σώπα..σώπα.. σώπα!»

Μη πονέσει η ψυχή σου από το δυνατό φτεροκόπημα.

Γιατί η ψυχή σου είναι πουλί, και ξέρει

πως η φωλιά της τροφή έγινε στα κοράκια.

Σφιχτά αγκαλιασμένες παλεύει να σώσει η μια την άλλη.

Κι επαναλαμβάνει η ψυχή το βουβό κλάμα:

«σώπα… σώπα..»

Κι αν σε γνώριζα, δε σε γνωρίζω πια.

Στο βαθύ των ονείρων μου δάσος θάφτηκα.

Κι έδωσα την καρδιά μου τροφή στη σιωπή.

Μην ακούς τα φτερουγίσματα που κράζουν: «Έλα!»

Κι  όταν ξεχάσει η καρδιά, γαλήνια

να κοιτάς τις νύχτες τα άστρα.

Χωρίς ν’ ανησυχείς πως τρυπάνε την καρδιά

κάποιου που σε λάτρεψε…