Μικρή σελήνη η καρδιά σου
στα δυο μου χέρια ανάμεσα.
Φεγγοβολούν στο αίμα μου οι παλμοί σου..
Με ένα κρίνο της θάλασσας
την μοναξιά σου ορίζω φυλακή μου.
Το παλάτι μας σκόρπισε άνεμος..
ποιο νόημα
να χτίζουμε πάνω στην άμμο,
κάτι λιγότερο ή περισσότερο,
από ένα λουλούδι;
Γεννημένο μια κρύα νύχτα από φως
της σελήνης που ονειρεύτηκε...
Τα χέρια μου.. ή την καρδιά σου...
Σμίγοντας τα δυο μας όνειρα
η θάλασσα θα μικρύνει τόσο,
που θά ρθει να κουρνιάσει
στην αγκαλιά τους..
Από μοναξιά γεννήθηκε ο κόσμος..
Από μοναξιά ο παράδεισος κι η κόλαση..
Και κάθε που σμίγουν και σβήνουν
η μια μοναξιά μες την άλλη,
γεννιέται ένας Θεός, ανυπέρβλητος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου