Πάνω στον καθρέφτη του
μια κρούστα από χειμώνα.
Με το βλέμμα ζητά ένα καράβι
να τον πάει πέρα από τον ορίζοντα.
Μ'αθόρυβα απλώθηκε ως την καρδιά
ο παγετός. Διπλώσαν τα φτερά.
Τα μάτια του σκέπασε ένας μαύρος ύπνος.
Κι η ψυχή χωρίς να θέλει συγκινείται
κι απ΄τόν βυθό της σπαρταρά.
Αυτή π΄αγαπά κατοικεί πιο μακριά
κι απ' του ουρανού τ'αστέρια.
Πιο χωρισμένα τα κορμιά τους
από την φωτιά και το νερό.
Σαν ηλιοτρόπιο, Εκείνη,
όταν λυγίζει προς τον ήλιο
χορεύουνε πεταλούδες γύρω της, οι έρωτες.
Κι όλα είναι κάλεσμα κι όλα πόνος.
Γιατί αυτή π' αγαπά, κατοικεί πιο μακριά
κι απ΄του ουρανού τ'αστέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου