Προσευχή κι αγάπη

Ξημερώματα σου γράφω από ψυχής.
Με των ξωτικών τα λόγια σου μιλώ
μα συ κοιμάσαι...
Κι αν μ'ακούς στα όνειρα
δε θα μάθω..
Προσμονή νεκρή έχω μαντήλι.
Μέσα του φώλιασε ένα χελιδόνι
π'αγνόησε το χειμώνα,
κι έμαθε να ερωτοτροπεί με νιφάδες,
μόνο για να είναι κοντά σου..
Πάγωσε η καρδούλα του,
μ'αντέχει,
ψιθυρίζοντας τ'ονομά σου σιγανά
μη τ΄ακούει κανείς..ούτε συ.
Στο μικρό του στήθος,
μια πνοή η Άνοιξη,
κύμα που απαλά αποτραβιέται
στη θάλασσα
όπου κοιμούνται τ' άστρα,
που σκεπάζουνε τα βλέφαρά σου...
Προσευχή ο κάθε χτύπος,
αγριολούλουδα μπολιάζει
την ανάσα σου...
Ψαλιδίζει φτερουγίζοντας
σα χάρτινα
εφιάλτες και φόβους...
Σχίζει στα δυο το σκοτάδι
σα μετάξι
λευτερώνοντας το φως,
το κορμί σου να στέψει
βασίλειο της ψυχής,
καθώς ένδυμα ομορφότερο
από τη γύμνια σου
δεν υπάρχει...

Στα λευκά σου στήθη ανάμεσα
ξεκουράζεται κάθε αυγή
τυλιγμένο το φως σου,
χωρίς προσμονή.
Προσευχή και αγάπη...
Ένα μικρό χελιδόνι
π'αγνόησε το χειμώνα
και φύλαξε πνοή της Άνοιξης
να μπολιάζει τα όνειρά σου.

Δεν είναι άγγελος.
Δεν έχει τα πιο δυνατά φτερά..
Δεν έχει αθάνατη ψυχή.
Δεν έχει όνειρα ούτε θέληση
να πετάξει πέρα μακριά
σε κάποιο ολάνθιστο τόπο
που ο ήλιος είναι ζεστός,
επίσημος ακόλουθος της Άνοιξης..
Μόνο προσευχή κι αγάπη.
Για σένα..

ξημερώματα γράφω... κι η ψυχή μου
πεταρίζει τόσο αθόρυβα κοντά σου...
Πνοή αφήνει της Άνοιξης στα χείλη
στα στήθη σου την αγάπη μου..
Προσευχή στο Θεό...να σε φυλά.