Περιδαίρεο

Κι όταν ακόμα
κοπούνε τα σχοινιά
και η ευθεία γίνει
μετέωρη τεθλασμένη
παιχνίδι τ 'ανέμου,
κι ο ακροβάτης κραυγή,
πάνω στα χείλη,
αλατόνερο η σκέψη σου
με ένα "αχ" θα συγκρατεί
δεμένο τον κόσμο στην ζωή.
Κι εκεί, καταμεσίς του χάους
κάτω από τις φτερούγες
των αρπακτικών του σκότους,
θα λάμπει κατάστηθα ήλιος
στερνή αγκαλιά της αγάπης
η μορφή σου...

Κι ένα λουλούδι
θα υμνεί αιώνια τ'ανεπίδοτο
χαράζοντας με δάκρυα
αστέρια στον ουρανό...
Σαν κοιτάς ψηλά να το νιώθεις,
για χάρη σου υπήρξε ο κόσμος.

Για ν' ανθίζει το γέλιο σου
και πλοία ερώτων
να ταξιδεύουν στη ματιά σου..
Για τα δυο σου μικρά στήθη,
να κουρνιάζει μέσα τους η αγάπη,
σαν παιδί να ονειρεύεται..
Η θάλασσα στη πνοή σου κυματίζει,
την συντρέχουν τα σύννεφα,
και κάποτε, ήρεμα σα χάδι
ή με ορμή θύελλας, σμίγουν,
ναυάγια προσευχών
και μαργαριτάρια των βυθών,
στον παλμό του λαιμού σου..
Περιδαίρεο που σαν ήλιος καίει
σαν το φιλάς, τη δυστηχία...