Φτερούγες

Δεμένη στα κελάρια του μυαλού, με ένα χάδι, που φέρνει προσωπα και λόγια, δικές μου στιγμές.. εικόνες ρωγμές… Βαριά απόψε η νύχτα στο μυστικό μας... σηκώθηκε ανεμος ζεστός επάνω στ' αγκαλιασμένα μας κορμιά, μεθά τ'αρωμά του τις πληγές μας…

Φτερούγες ορθωμένες, προστατευτικές... σε ένα κλεμένο όνειρο μιας νυχτιάς….λες και γυρευω ένα σώμα να κατοικήσω για να μπορέσω να απελευθερωθώ για να ζήσω μια ζωή παραμυθένια … μα για λίγο ο νους ξυπνά και μαζι με αυτόν και εγω… σκιρτά τρομαγμένος.... τον αγκαλιάζω, ξανακοιμάται.... με μάτια ανοιχτά ξαγρυπνώ...

Το όνειρο περιμένω να πάρει μορφή, σάρκα!...η αγκαλιά σου λιμανάκι ζεστό να γίνει για εμέ … να πάψουν να υπάρχουν σπίθες άγριας ζωής...

Γεννήθηκα σε ένα ρόδο από αίμα μαύρο... που ρίζωσε. Ποτίστηκα με θλίψη, τράφηκα από το φως που άντεξε κι έζησε μέσα στο δάκρυ σου. Βουβό δάκρυ.. σα τα μακρινά αστέρια... Ταξίδεψα τόσο πολύ για να σε φτάσω, ολόγυρά μου αιώνες σκοτάδι και δυστυχίας.. Μα τα υγρά σου μάτια μου σταθήκανε οδηγός... Με ένα φτερό διέσχισα το λεπτό σα τρίχα μονοπάτι μεταξύ ζωής και θανάτου.. Μα δε κοίταζα κάτω.. δε κοίταξα στιγμή αλλού, από εκείνη την ώρα, που φάροι τα μάτια σου κάλεσμα γίνανε.... Με ένα φτερό ταξίδεψα πεζός σίγουρος πως έχεις το ταίρι του..

Σίγουρος πως στο σμίξιμό μας, η αδύναμη σάρκα μπορεί να γίνει πιο δυνατή κι από το τάξιμο της μοίρας... Σαν ενωθούν τα δυο φτερά μας, οι καρδιές μας, και η ψυχή γίνει μία, τότε δύναμη θά 'ναι... και  η γη κι ο χρόνος να καταργήσουν δε θα μπορέσουν, το αιώνιο το γεννημένο σε αγκαλιά πλεγμένη από αγάπη... Κι η θάλασσα λίμνη μικρή, στων επιθυμιών μας την θάλασσα μπρος.. Κι ο Ουρανός με όλα του τα άστρα, θα κουρνιάζει, μόλις μία πνοή, στα στήθη μας... σε μια γωνία του όνειρού μας...

Βαδίζω γνωρίζοντας πως είσαι η μοίρα πάνω από τις μοίρες.. Η ζωή που υπερέχει κάθε ζωής και δεν την αγγίζει φθορά... Γιατί εσύ είσαι η αγαπημένη μου και η αγάπη σου γέννησε εμένα.. Κι όταν σμίξουμε.. αυτό είναι το μόνο που θα μείνει... το μόνο, που από πάντοτε υπήρχε... αυτό και τίποτα άλλο... Όλα τα άλλα αιθάλη και σχήματα του φόβου, γιατί για το νου ακατάληπτη πάντα θα μείνει, η Αγάπη! Το όνομά σου.. Αγάπη.. το ονομά σου το δικό μου όνομα.. Κι άλλο όνομα, ποιος ήμουν , αν ήμουν ποτέ κάποιος.. αν είχε όνομα ο κόσμος πριν σμίξουμε.. δε γνωρίζω.

Νικόλας Παπανικολόπουλος & Βασιλική Παπαθανασίου