ατιτλο

Και ξαφνικά σηκώνεσαι από την καρέκλα σου, κι ανακαλύπτεις πως ο κόσμος άλλαξε.. Τα μονοπάτια σκεπαστήκανε από χόρτα, τα κτίρια φύγανε μακριά καβάλα στα σύννεφα.. Κι όσοι νόμιζες ό,τι γνώριζες δεν είναι άλλο από μερικές λέξεις.. Λέξεις που δεν απλώνουνε κανένα χέρι... Λέξεις που δε σε κοιτάνε στα μάτια...και γι' αυτό λένε τόσα πολλά.. ή τόσα λίγα... Άλλαξε κι η εποχή... άλλαξες και συ.. Και στέκεις και κοιτάς γύρω σου με τα έκπληκτα μάτια ενός αγνώστου. Κι η ψυχή σου πονά καθώς φτερωτή έφτασε κι έμεινε ξυπόλητη και με τα φτερά κομμένα και τσακισμένα... Κι ένα μικρό παιδί τότε κλαίει... ένα παιδί που το γέλιο του ήταν ο λόγος που γέμιζε χρώματα ο κόσμος... Πάνε και τα χρώματα, όπως το γέλιο... Κι όλος ο κόσμος μοιάζει το ίδιο αδιάφορος. Επειδή, έχασες εσένα...