Τρυφερά νοτίζει την μαργαρίτα
η σκέψη σου..
Θαμπώνει τα μάτια η χαρά
από μνήμες όμορφες, αλλοτινού καιρού..
"Πότε σε είχα και πότε σε έχασα;"
Καίγεται η ψυχή μου και το τζάμι
κρύβει από τα μάτια μου
την απουσία σου.
Μια μωβ μαργαρίτα
έχει τις ρίζες της στην καρδιά μου..
Πάντα εδώ και πάντα αλλού...
Μες την ζωή κι έξω από την ζωή.
Κι έμεινα εκεί...
στον απόηχο της Ύπαρξής σου
να ονειρεύομαι ένα τζάμι αναμεσά μας.
"Θα το σπάσω", όλο λέω στον εαυτό μου
"Ένα τζάμι είναι μόνο..
κι η απόσταση θα εκμηδενιστεί"
κι έμεινα εκεί...
να ελπίζω απέλπιδα κοντά σου...
"ένα τζάμι είναι μόνο"..
Και να κοιτώ την μωβ μαργαρίτα μου,
τόσο όμορφα ν ανθίζει στο φως
που πάντα πίστευα
πως της το φέρνει η αγάπη μου
για Εκείνη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου