Σ αγαπώ

Σκορπώ στα κύματα την γλώσα των ανέμων
κι εκείνα ποιήματα σκαλίζουνε στα βράχια
...στη γλώσσα της σιωπής...
Πάνω στη φτερούγα μετέωρου γλάρου,
μια λέξη γλυστρά και ξεφεύγει του θανάτου..
Ξελγλυστρά σαν ασημένιο ψάρι
από το ράμφος στο φτερό
τυφλώνει τα σύννεφα με τη λάμψη της
και ο ήλιος δακρύζει αίμα...
Βουβαίνεται ο κόσμος στην ομορφιά της,
κι η μνήμη ξαναζεί ματώνοντας..προσμένοντας...
στη δύση των ονείρων...

Φαντάζουν οι σκιές μας δυο βράχοι
Ταιριάζουν οι σιωπές μας στον φλοίσβο,
όπως γυμνή ετοιμάζεται να ανατείλει,
μέσα απ' τον πόνο μας, η Σελήνη..
Κι είναι αστέρια τα δάκρυα
που φωτίζουν το μαύρο ένδυμα της νύχτας.
Θα σμίξουμε, άμμος της θαλάσσης,
μέσα από την σμίλη του πόνου..
Θα σμίξουμε, χάνοντας περιγράμματα και "πρέπει",
δοσμένοι στο φιλί του αιώνιου...
Κι η νύχτα τότε θα γδυθεί το μαύρο της ένδυμα
και θα ντυθεί μόνο φως, την πορφύρα του ήλιου
καθώς αυτή θα σκορπά στα κύματα...

Τα ξυπόλητα χνάρια ενός παιδιού, που χορεύει,
κι ο άνεμος, θα γράφουν στο κοινό μας κορμί
την λέξη που ξεγλύστρησε του θανάτου...
Θα ριγούνε τα κύματα στα φιλιά μας,
και τα όστρακα θα ραγίσουνε στην ηχώ της λέξης...