Αέρας

Πνοή τ ανέμου, στο λαιμό σου γλιστρώ...
στα δάχτυλα μου αγνά σε κρατώ..
Φάρος τα μάτια σου, ανάβουνε τ άστρα
κι οδηγούν την ψυχή μου...
μου είπες θα έρθεις...κι έμεινα εδώ,
πότε γλυκά... πότε ψύχρα...
μόνο αυτό τον φάρο να κοιτώ..

Μού πες θα έρθεις,
μου έδειξες τους δρόμους τ ουρανού,
φώτισες την ψυχή μου,
κι έμεινες εκεί,
άστρα των ονείρων μου
δάκρυα των προσευχών μου,
θλίψη απέραντη των δαχτύλων
που σε ποθούν
κι αγγίζουν την εικόνα σου
μα όχι σένα...

Μα όχι σένα.. μα όχι σένα...
Το λέω συχνά μα το ακούω
σαν τον αέρα
γιατί ξέρω άστρα των ονείρων μου
ότι θά' ρθεις.. Θα’ ρθεις σε μένα!..

Σωτηρία Ζήση & Νικόλας Παπανικολόπουλος (συν-γραφή)