ατιτλο

«Σήμερα!» Φωνάζει ο χρόνος οριοθετώντας το αύριο, το χτες…

Μα η καρδιά έχει πανιά σαράντα πέντε μοίρες  εστραμμένα

Σχίζει του ορίζοντα τα θα και τα παλιά, κι όλα μες τη καρδιά,

σαν  άστρο νιογέννητο, σαν ανθό,  τα έχει  φροντισμένα.

Άνεμος περνά η ψυχή  στα λούλουδα και τα άστρα,

γλυκανασαίνει  τη ζωή στο κήπο  της Αγάπης ,

γίνεται σύννεφο, βροχή, σφυγμός πνοή και χώμα...

Κύματα  που δε μπορεί ο χρόνος να τα  ορίσει…