Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

3/2/13

ατιτλο



«Σήμερα!» Φωνάζει ο χρόνος οριοθετώντας το αύριο, το χτες…
Μα η καρδιά έχει πανιά σαράντα πέντε μοίρες  εστραμμένα
Σχίζει του ορίζοντα τα θα και τα παλιά, κι όλα μες τη καρδιά,
σαν  άστρο νιογέννητο, σαν ανθό,  τα έχει  φροντισμένα.

Άνεμος περνά η ψυχή  στα λούλουδα και τα άστρα,
γλυκανασαίνει  τη ζωή στο κήπο  της Αγάπης ,
γίνεται σύννεφο, βροχή, σφυγμός πνοή και χώμα...
Κύματα  που δε μπορεί ο χρόνος να τα  ορίσει…

Δεν υπάρχουν σχόλια: