Άτιτλο

Ποια μυστική Ωδή, ξεκλείδωσε τα κόκκινα βελούδινα ενδύματα, βασίλισσά μου γεννημένη στη σιωπή, και ρόδισαν τα μάγουλα από του πόθου το ζεστό χνώτο, προτού ακόμη το μαλακό ακροβάδισμα των δαχτύλων ανταμώσει των αγκαθιών τις αιχμές στου φεγγαριού το κρυφό μονοπάτι;
Δεν είναι όλα στο φως, πλασμένα με φως... Το ίδιο το φως σκοτεινής μήτρας γέννημα είναι... Όπως τα περισσότερα παιδιά του φωτός, σκιές... Και συ έχεις απλώσει τη σκιά σου , συννεφιασμένε έρωτά μου, αγάπης όνειρο... και στη σκιά σου ζω, σκιρτώ, ανασαίνω...
Σύννεφο γίνομαι που ταξιδεύω στους ποταμούς και τις πηγές, τις ασημένιες και πράσινες λίμνες όπου λούζεται η νύμφη των γαλανών σου ματιών, ελπίζοντας, μια στάλα να πιεις από μενα.. Μια στάλα να πιω απ΄το υγρό γυμνό σου κορμί... Μια στάλα φως απ τα ξανθά σου μαλλιά... ανάσα από τα κόκκινα χείλη σου...
Φοβάμαι να πω πόσο με μεθά τ' άρωμά σου, πόσο το χάδι σου, Ψυχή μου, γλυκά μου φαρμακώνει το αίμα, την ζωή μου ορίζοντας..την θέλησή μου...
Μια νύχτα που οι φωτιές θα ανεβαίνουνε ως τον ουρανό, σκεπάζοντας οι καπνοί τη σελήνη, θα χάσεις το δρόμο σου, κόρη του φωτός, και θα έλθεις απέναντί μου.. τις φλόγες κοιτώντας.. παρατηρώντας με ως να μ' έβλεπες πρώτη φορά, πόλη που καίγεται, για να έχει παντού δρόμο να βαδίσει η δική σου Άνοιξη...
Όταν η φωτιά δε θα αφήσει τίποτα όρθιο.. όταν τίποτ' άλλο δεν θα μείνει να κατασπαράξει.. παρεκτός εκείνο που δε μπορεί να γίνει στάχτη, να λυτρωθεί.. η καρδιά μου... ο δικός της χτύπος ωδή στερνή, ατέλευτη, θα ψιθυρίζει τ'ονομά σου.. γλυκά... ήρεμα.. όπως γνωρίζουν οι καρδιές να μιλάνε.. Άλλο από τ' όνομά σου δεν θα ακούγεται... Τίποτε άλλο, παρεκτός την καρδιά σου.. Καρδιά μου!