Το τραγούδι σταμάτησε στις άκρες των δαχτύλων σου..
Τελευταία πνοή, ένα δάκρυ... Σκίρτησε η καρδιά.
Και σώπασε.
Άπνοη η χέρσα γη, υποδέχτηκε, πελώριο το φεγγάρι.
Μάτια δεν είχε να κλάψει ο ουρανός...
Φοβήθηκες πως θα βρέξει, άνοιξες ομπρέλα.Μάταια.
Μάτια δεν είχε ο ουρανός πια να σε δει.
Στα κλειστά του βλέφαρα, τυλίχτηκα, να μη βλέπω το φεγγάρι.
Κουκουλώθηκα τη σιωπή, σιωπή μου,
ακολουθόντας στα ονειρά μου, σκιές ονείρων.
"Παράξενο" , είπες, κι έκλεισες την ομπρέλα..
Τα δαχτυλά σου υγρά, θα βρέξει φοβήθηκες..
Δε φαντάστηκες στιγμή, πως φιλιά ήτανε...
ύστατο αντίο, ψυχής.. Μιας προσευχής...
Που σώπασε πια.. και "πάει"..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου