Ατιτλο

Παράξενα, σαν πόλη με κοιτάς.
Ακίνητη να στέκω, στο ταξίδι σου μπροστά..
Κι όμως.. κοιτάς εμένα. Όχι τη θάλασσα...
Ίσως, γιατί μαζί σου τη κουβαλάς..
Εγώ θα σου λείψω... το παράθυρο... η καρέκλα
που στέκομαι κάθε πρωί, κοιτώντας έξω, και κάθε δείλι..
Χαρισέ μου μια σταγόνα βροχής.. Υπόσχομαι..
Δε θ΄αποχωριστώ ποτέ το αρωμά σου.. Συννεφιά μου...
Που η καρδιά μου σε ονόμασε Αγάπη...