Άτιτλο

Μέρες τυφλές σκορπάνε τ΄αρωμά τους
και συ, αναμεσά τους
σα το παιδί το φως να κυνηγάς.
Μπλέκονται στα κλαδιά τους οι έγνοιες
ως χαρταετοί,
κι όπως πυκνώνει συνεχώς το δάσος
το νιώθεις,
πως όπου νά΄ναι ο λύκος θα φανεί.
Το φως θα κυνηγάει
σαν εσένα,
το φεγγάρι στα δόντια του τροφή.

Πως να μερέψεις.. πως,
τον λύκο που γυρνά όταν κοιμάσαι
ή όταν ξάγρυπνος αστέρια αναζητάς
και της Σελήνης το ξεσχισμένο πέπλο.
Ένα καθρέφτη
θα σου χαρίσω αν με βρεις,
να βρεις ό,τι ζητάς κι ό,τι γυρεύεις.
Στα μάτια αν με κοιτάξεις θα τον δεις..

Κι ας μη με βρεις.. κι ας μη σε δω..
Το ψέμα μας θα μοιάζει αληθινό.
Κι αν είναι όνειρο η ζωή,
ίσως αργήσει , στο ψέμα, ο λύκος να μας δει.
Κάθε του δόντι ένα δέντρο
που φύτεψε στην ψυχή ο χρόνος.
Τα μάτια του
τυφλά όπως οι σκέψεις...

Σε κοιτά με τα δικά σου μάτια,
όταν δεν έχεις τρόπο να κρυφτείς.