Ατιτλο

Κάθε που διάβαζα ένα μήνυμα,
τους πάπυρους έκαιγα...
Σκόρπιζα στο χιονιά τις στάχτες.
Δεν είναι πως δεν αγάπησα τις λέξεις..
Μα που τόσο όμορφα
ο άνεμος ταξιδεύει τις στάχτες..
Έτσι, που να μην ξέρω κάποτε
αν υπήρξα.. υπήρξες.. αν ματώσαμε.
Να μπορώ να σε σκέφτομαι
σα νιφάδα χιονιού, πάλλευκη....
Κι εγώ παιδί χαρούμενο που σε κοιτάζω..
Κάθε φορά ξεκινώ να έρθω
στα όνειρά σου...
Νύχτες παγωμένες, έναστρες...
Μα με προλαβαίνει η αυγή..
Βήμα μετέωρο η ψυχή...
και συ νιφάδα που λιώνει
μες την παλάμη μου...