Από τις άκρες του φεγγαριού θα πιαστώ,
από το φως που στάζουν τα μάτια σου στην καρδιά μου.
Θαρρείς ποτάμι είναι, να γλυστρίσω με καλεί
στη καρδιά σου...
Πατήματα αστερόφωτα, ντυμένα σκιές...
Αόρατα κυλούν από κορφή σε κορφή,
ως τον αδάμαστο βράχο..
Που τόσο γλύκανε το φως σου..
Ποιος μίλησε για βράχο; Σύννεφο είναι πια...
Σκορπίζει το ονομά σου σε όλα τα άνθη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου