Κάλπικα κέρματα, παλιά φεγγάρια,
στη χούφτα βάσταγες τα βράδια...
Στη τόση θλίψη σου είχα απορήσει
πως λάμπεις όμορφα σαν δύση!
Κάθε φεγγάρι, απ’ τά θαμμένα,
στα μάτια φώτιζε τα περασμένα,
ασήμι γλίστρησε στο μάγουλό σου
και σφράγισε τα χείλη σου κερί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου