ΑΤΙΤΛΟ

Θα λυγίσουνε σαν καλάμια
ν' αντέξουνε τον άνεμο..
Θα πετρώσουνε τα δάκρυά τους
και μέσα σ' ένα κομμάτι πάγο
θα κρύψουνε την καρδιά τους
μη ματώνει...

Μα η καρδιά τους ματώνει.
Θα μάτωνε κι αν ακόμα
την σκεπάζανε αιώνιοι πάγοι.

Προσπαθούν μέσα στην οργάνωση
των εκκρεμοτήτων τους,
να ξεχάσουνε εκκρεμότητες ψυχής.
Όμως εκείνες φτερωτές σαν Ερινύες,
κι όπως το γελαστό φως της Αυγής,
κι όπως το απαλό της Σελήνης φως
έχουν τον τρόπο να κυριαρχούνε
στις μέρες και τις νύχτες τους.
Φτερουγίζουν μπρος τα μάτια τους
ακόμα και με κλειστά τα βλέφαρα
τις πιο ανύποπτες στιγμές...
Κι η ψυχή δακρύζει...
Κι είναι ευλογία για τους Δαίμονες
πως τα δάκρυά τους δεν κυλάνε,
γιατί θα κατακλύζανε τον κόσμο
και στη θέση του θα γεννιότανε
ένας κόσμος καινούργιος.

Καινούργιος σα τα παιδιά,
ανέμελος σα τη ζωή μιας πεταλούδας,
και τόσο εφήμερος που το αιώνιο
ν' αδυνατεί να τον πληγώσει...
Στο τέλος της κάθε μέρας
τα παιδιά θα πηγαίνουνε
με ένα πλοίο ταξίδι στ’ άστρα της νύχτας.
Και το πρωί θα ξυπνάνε πάλι παιδιά...
ανυπόμονα, γεμάτα αγάπη και περιέργεια.