Έμαθα

Όπως σκορπίζουνε τα πλοία
και οι ψυχές μες το βαθύ μπλε ναυαγούν,
όπως περνούν και χάνονται οι μέρες
και ξετρελαμένα σύννεφα τις ακολουθούν,
όπως εσύ, έτσι και γω αναρωτιέμαι...
Αν θα σε βρω, αν θα με βρω, ή αν σκορπούμε...

Είναι οι ξεχασμένες μέρες που παράπεσαν,
που με καλούνε να σκύψω στο λουλούδι,
στα πέταλά του, στ' άρωμά του, να θυμηθώ!
Είναι εκείνη η γαλάζια χαραμάδα στο γκρίζο
που έχει ανεξίτηλα χρωματίσει την ψυχή μου,
που με καλεί... να θυμηθώ... να αντέχω...

Έμαθα να κρύβω τα άστρα μου
στις σταγόνες της βροχής με το πρώτο άγγιγμα...
Να ανταλλάσω με τον άνεμο συζητήσεις κι όνειρα
με ψυχές ναυαγισμένες π' αγαπήσανε...
Έμαθα πως στη σκιά της Αγάπης ανθίζουν
οι πιο έγχρωμοι κήποι, κι εκεί σα μωρό,
το ουράνιο τόξο κουρνιάζει ονειρευόμενο...

Έμαθα ακόμα πως ο Θάνατος κι η Ζωή,
μοιράζονται την ίδια δύναμη, τον ίδιο μαστό,
κι είναι κι οι δυο τους απέραντα τρυφεροί
με τις ψυχές εκείνων π' αγάπησαν....
Βρίσκοντας εντός τους την πληρότητα
που τους δίνει ίση αξία… και νόημα..
Καθώς, παιδιά και τα δυο της Αγάπης...