Όταν πεθάνω,
θέλω τον ήλιο να κρεμάσεις στη καρδιά.
Μη γελαστείς
πως είναι ο θάνατος το τέλος.
Δεν είναι οι άνθρωποι
σκιά από το φευγιό τους.
Να τους θυμάσαι στη ζωή
με τη ζωή ν’ αφρίζει,
Κύματα αδάμαστα στου χρόνου τη πέτρα,
αθόρυβα, να καταλύουν το δυνατό
με μια δύναμη πιο μεγάλη απ’ το αδύνατο.
Να μη θρηνείς την απουσία
-αυτό δεν αλλάζει-
Μα να χαρείς για όσα ζήσαμε.
Και για τον ήλιο
που ως την ύστατη πνοή
σου καίει τα στήθια.
Έτσι αξίζει ότι έζησε
να θυμάσαι μόνο.
Μες τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου