Αναζητώντας σε

Δεν ακούω πια τους ανέμους.

η πόρτα κλειστή - 

αφήνει επιδειχτικά τη πανσέληνο απέξω.

Δε θέλω άλλο θρήνο στο σπίτι.

Κλείνω αυτιά και τα μάτια

σε ότι  πονά. Σε ότι με πονά.

Δεν ακούω πια… δε βλέπω…

Αν είσαι εδώ ή λείπεις.

Αν είμαι εδώ ή λείπω.

Δεν ακούω, δε με νοιάζει.

Τις νύχτες μπορώ και πάλι να κοιμάμαι..

Ίσως είναι το μόνο που μπορώ -  να κοιμάμαι.

Και το καλύτερο!

Οι μέρες μου μοιάζουν κι αυτές νύχτες.

Χωρίς πλάνο φως να εγείρει την καρδιά.

Δίχως μια μνήμη από το βλέμμα σου..

Κι έτσι, δεν έχω λόγο να ξυπνώ

αναζητώντας σε.

Με ρωτάς αν είμαι καλά.

Είμαι καλά!

Δεν πονάω πια. Δεν ξυπνάω.

Το παλιό τραύμα σώπασε.

Βάθυνε τόσο που σώπασε

κι η κραυγή του δε με φτάνει.

Κοιμάμαι τις νύχτες και χαμογελώ,

Καμιά φορά

γλιστρά αθόρυβα κάνα δάκρυ

κάτω από τα σκεπάσματα.

Κάποιο δάκρυ που έχασε το δρόμο

γυρεύοντας παλιά πανσέληνο.

Μα όπως κυλά, έτσι σβήνει.

Αθόρυβα. Χωρίς ν’ αφήσει ίχνος

πόνου ή θλίψης στη ψυχή μου.

Και τότε,  χαμογελώ διπλά

και σφαλίζω τα μάτια, τ’ αυτιά, τα χέρια

μη ξυπνήσω...

χωρίς εσένα.