Τρομάζουνε του μυαλού σου τα «πρέπει» ,
Θεριά αφρίζουνε ολόγυρα με λύσσα.
Καίει η ανάσα τους στα στήθη τη πνοή σου.
Μα σε τραβά η καρδιά σου στ’ ανοιχτά.
Φυσάει ψέμα, φόβος, ενοχές.
Το Κορμί σου καρυδότσουφλο που τρέμει.
Στα δυο μου χέρια την ψυχή σου βαστώ,
λίγο μόνο, πριν σε φτάσω πάλι φεύγεις.
Νυχτωμένη θάλασσα τα στήθη
Και το φεγγάρι κουρνιάζει στα μαλλιά σου.
Έχω στα χείλη ανάψει ελπίδα,
Να στεγνώσουν τα νέφη στη ματιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου