Στην πόλη έκανα πάλι μια βόλτα
κι είδα εσένα σε μια έρημη πόρτα.
Σκιές στα φώτα την μνήμη γελούσαν
υγρός ο δρόμος τα πόδια παγώσαν.
Ταξίδια θυμήθηκα που είχαμε κάνει
το κόσμο γυρίσαμε σε ένα ντιβάνι.
Τ΄αστέρια θυμάμαι πόσο τότε με γέλασαν
στα μάτια πόνο γι΄ αγάπη με κέρασαν.
Θυμάμαι το φως στο σκοτάδι το σκόρπαγες
με ένα σου γέλιο μαχαίρι με σκότωνες.
Το όπλο σου δάκρυ, τα χείλη μου πέτρωνε
στο μαύρο σου μάτι η μέρα μου τέλειωνε..
Στα φώτα της πόλης, τ΄αστέρια σβησμένα
βήματα τόσα, και γω τά ΄χω χαμένα.
Στην πόλη έκανα πάλι μια βόλτα,
μι αγάπη θυμήθηκα σε μια έρημη πόρτα.
20 σχόλια:
Μια πολύ πρωινή καλημέρα!
Καλή Κυριακή!
Δεν αντεχω αλλο να θυμαμαι...
Καλημερα Νίκο
Πολυ ομορφο μα δινει εικονες που δεν θελω να εχω
Της πόλης τα φώτα τη μορφή σου ζωγράφισαν
λεπίδα οι μνήμες σημάδια μου άφησαν...
Βουρκωμένη η Κυριακή σου. Φιλιά :)
με απλές λέξεις ντύθηκες και βρήκες στην πόλη.
πόσο μ’ αρέσεις.
καλημέρα
"Στην πόλη έκανα πάλι μια βόλτα,
μι αγάπη θυμήθηκα σε μια έρημη πόρτα".
Έρημες πόρτες μένουν οι ζωές μας Νικόλα και οι μνήμες πονάνε...
Σου εύχομαι μια γλυκειά ανοιξιάτικη Κυριακή, χωρίς θύμησες από έρημες πόρτες!
Nostalgia....
poly omorfo :)
kali sou mera..
Όμορφο!
Την καλημέρα μου!
καλημέρα,
μου θύμισε τους στίχους,
"και μένω κάτω απ'τα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει σ'αγαπώ"
σε φιλώ
νικολα εχεις προσκληση για παιχνιδακι
μια σταλα ηλιο σου στελνω να σκορπισει τα συννεφα σου
Νικο μου θυμησες αυτο που αισθανομαι οταν ανεβαινω στην πατριδα μου.
Πολλες ερημες πορτες ...να παρει η ευχη...πολλες.
φιλια
Η αγάπη μπορεί να μη σε πάει ποτέ βόλτα, μπορεί να κάνει όμως ευχάριστη τη διαδρομή..!
Καλησπέρα Νικόλα,
πολύ όμορφο!
Πάλι ένα ποίημα-τραγούδι από τα χεράκια σου, Νίκο...Κάπου πρέπει να τα στείλεις αυτά...'Ακουσα για ένα διαγωνισμό στη Σαλονίκη, που περιλαμβάνει έκδοση σε ειδικό έντυπο για όλους τους συμμετέχοντες και επιπλέον μελοποίηση και έκδοση CD, για όσους το επιθυμούν... Υπάρχει ένα χρηματικό ποσό, ως δικαίωμα που πρέπει να καταβάλει κάθε συμμετέχοντας...Αν σε ενδιαφέρει, μπορώ να σου δώσω πληροφορίες...Εγώ δε θα πάρω μέρος, το έχω αποφασίσει ήδη, έχω όμως την επιστολή που μου έστειλαν...Στείλε μέιλ, ή άφησε σχόλιο σε μένα ή σε σένα, για να σου στείλω αν είναι, τους όρους, ή την ιστοσελίδα τους...
Καλή βδομάδα...
"υγρός ο δρόμος, τα πόδια παγώσαν": λεπτομέρεια που σκοτώνει..
Καλό σου βράδυ Νίκο και καλή εβδομάδα!
Κάθε τέτοια πόρτα, ανοίγει κι έναν δρόμο μέσα μας να περπατάμε στο άγνωστο κι αυτό μόνο κερδίζουμε
Καλημέρα
Μια βόλτα στην πόλη..
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Νικόλα!
mane-tarious , καλή εβδομάδα να έχεις! :)) Να είσαι καλά! :))
Μαρία μου καλημέρα... :)) Καλή εβδομάδα!
Ευαγγελία, αυτό που γράφω, δεν είναι κάτι που απαραίτητα ζω. Υπάρχουν φορές που μπαίνεις στο δέρμα κάποιου άλλου, όχι πάντα ενός, και χωρίς τον περιορισμό του χρόνου. Νιώθεις κάτι, σε βαραίνει, το ακουμπάς στο χαρτί, το αφήνεις να ανασάνει, να δει, να μιλήσει, και τότε νιώθεις καλά. Φταίει ίσως που είμαστε κομμάτι του όλου....:)) Σε ευχαριστώ και για το πολύ όμορφο στιχοσχολιό σου στο προηγούμενο ποστ! :))Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Νατάσα, χαίρομαι που σου άρεσε! :)) Οι στίχοι σου στο προηγούμενο, υπέροχοι! Κάποια φιλιά, δίνουν νόημα στην ζωή μας! :))
Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
marianaonice σε ευχαριστώ! :)) Μακάρι να μην ερημώνανε ποτέ οι πόρτες... Καλή εβδομάδα!
Ερασιτέχνη Άνθρωπε, καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Μαργαρίτα μου, καλημέρα! :)) Σε ευχαριστώ! Σχετικά με το προηγούμενο ποστ, ναι, ένα φιλί μπορεί να αρχίσει πολλά.... Να αλλάξει έναν άνθρωπο. Μα να τελειώσει;.... Μπορεί; Ακόμα κιως αντίο, μπορεί;.....
Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Φαίδρα σε ευχαριστώ για το στιχοσχόλιό σου :)) Καλή βδομάδα να έχεις! :))
Νάντια .... σε ευχαριστώ! Για το ίδιο παιχνίδι , έχω ξαναδεχτεί πρόσκληση... :)) Με τιμάει η σκέψη σου. Δεν υπόσχομαι όμως τίποτα.... Θα δείξει! :)) Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Φαραόνα, τα δώρα που φυλάμε στην καρδιά μας, δεν φθείρονται ποτέ.... Δυστυχώς κάποιες πόρτες ερημώνουν. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτό... Για αυτούς όμως, που οι πόρτες τούτες σημαίνανε κάτι, πάντα θα τους υποδέχονται εικόνες, μνήμες, μία πορεία που δεν αλλάζει, γιατί έγινε, που δεν ξεχνιέται, γιατί είμαστε εμείς, και την κουβαλάμε στην ψυχή μας. Αν και ποτέ , ότι κι αν πει κανείς, οι πόρτες τούτες, οι αγαπημένες, δεν συνηθίζονται αδειανές... :)) Μου άρεσε κι ο τρόπος που διάβασες το χτεσινό ποστ... Σε ευχαριστώ! :)) Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Ηλιαχτίδα, όπως λες, όλα δρόμος είναι... Κι ότι ζυμώνει την ψυχή μας, καλό είναι.:)) Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Αρτάνη, πάντα να είσαι έτσι, αθεράπευτα ρομαντική! :)) Αναφέρομαι στο σχόλιό σου στο προηγούμενο ποστ... Για τον διαγωνισμό, σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες! :)) Είσαι πολύ καλή! :)) Θα μου άρεσε η ιδέα, να άκουγα κάποιους στίχους μου σε τραγούδι! Μα θεωρώ, όσο αφορά τον διαγωνισμό, πως υπάρχουν άλλοι πολύ πιο ικανοί να γράψουν στίχους για τραγούδια. :)) Μια καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Κόκκινη ομπρέλα, σε ευχαριστώ για το όμορφο πέρασμά σου! :)) Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Freedula μου αρέσει το σκεπτικό σου! Σύμφωνο θα με βρεις. :)) Καλή εβδομάδα να έχεις! :))
Ελένη μου σε ευχαριστώ για όλα! Είστε υπέροχοι άνθρωποι!!! Η καλημέρα σου πιάνει πάντα τόπο! :)) Καλήμέρα και καλή εβδομάδα να έχεις και συ! :))
αυτη η πολη που καθε της γωνια ειναι και μια αναμνηση εικονα...
γι' αυτο και οι ανθρωποι φευγουν γι αλλου; να μη θυμουνται;
Το βρίσκω νοσταλγικό :') Μ' αρέσει η νοσταλγία...
-Εικόνα-
Αν θες εδώ έχω βάλει όλα τα ποιήματά μου:
εδώ
Όταν έχεις καιρό μπορείς να με κριτικάρεις, θα 'θελα πολύ ν' ακούσω την άποψή σου σαν θαρρώ πως γράφεις υπέροχα.
Καλό σου βράδυ
τακ τακ Καλησπερα :)
και καλή εβδομάδα :)
Αν ακούς, είναι αληθινά χαρά μου που σε βρίσκω επισκέπτρια στις σελίδες μου! Ευχαριστώ!
Οι άνθρωποι δεν μπορούν , ότι και να κάνουνε, να αποφύγουν την μνήμη. Υπάρχει ένα ποίημα του καβάφη, η πόλις, που νομίζω εξηγεί πολύ όμορφα όλο τούτο... :))
Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
........................................................................................
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Ελένη μου, με τιμά αυτή η πρόταση που μου κάνεις. Νομίζω όμως πως με έχεις εξιδανικεύσει... Θα σου πω την γνώμη μου, και μετά, εσύ θα πρέπει να κάνεις το μόνο που αρμόζει... Να την ακούσεις, κι ύστερα να την ξεχάσεις! :))
Μάνια, καλημέρα κι από δω! :))
Δημοσίευση σχολίου