Κι είναι ο θάνατος φορές φορές σαν αδελφός
που στοργικά σκεπάζει την ψυχή μου
να μη κρυώνει η καρδιά μέσα σε φλόγες
πιο παγωμένες απ' τού θανάτου την καρδιά.
Χάσαμε απόψε, τη σκιά μας.Μα συ το αγνοείς.
Και γω, που δε θέλω να σε πικράνω,
κρύβομαι την ερημιά μου μη δεις..
καληνύχτα... σου λέω.. και κρύβομαι..
σε αλήθειες που δε θα ψάξεις να τις βρεις..
Πνίγομαι απόψε, σε μια θάλασσα από σκέψεις
κι είναι ψαράκι μολις, η ζωή...
σφυγμός που σαν όνειρο θα σβήσει ως το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου