Θυμάμαι ένα καράβι
να ταξιδεύει στο φως τις νύχτες
σ'άστρα ανάμεσα και γαλαξίες
και στων βυθών τις άχρονες αμμουδιές,
γυρεύοντας τα όρια του κόσμου
τον ορίζοντα - των ματιών σου -
π 'ακόμη τότε δε γνώριζα.
Γυρεύοντας στο δικό σου βλέμμα
να βρω εμένα,
την αρχή και το τέλος της ύπαρξης.
Σε ζητούσα χωρίς να γνωρίζω
πως αυτό έκανα: Σε ζητούσα!
Από την λάμψη του πρωτου άστρου
που μου έμαθε τι θα πει σκοτάδι
και το πρώτο "γιατί": Εσένα ζητούσα.
Που στα μάτια σου έμαθα
πόσο το φως και πόσο το σκοτάδι
της Αγάπης, ανυπέρβλητο είναι.
Κι έξω από αυτό,
ο κόσμος είναι τόσο μικρός, ασήμαντος,
που δεν υπάρχει.. και δεν υπάρχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου