Σιωπηλά τα λόγια και οι πράξεις
κι οι σκέψεις φαντάσματα βουβά,
γυρεύουνε στη νύχτα παραθύρι
κι ας μην έχουν να πάνε πουθενά.
Τόση αδράνεια που κοιμάται ο πόνος
κι η ώρα ξεχάστηκε κι αυτή.
Περνάνε τα χρόνια σα να ήταν μέρες
μα η ζωή ακίνητη θωρεί.
Σκέπασε το ψέμα τους καθρέφτες
να μη δακρύζουνε οι ζωντανοί.
Παιδί, έφηβος, γυναίκα, άνδρας,
αδύναμου γέρου πήραν τη μορφή.
Κι είναι ο θάνατος στα θολά τους μάτια
ακόμα μία ώρα που περνά.
Στα κουρασμένα βλέφαρα μονάχα
φως ασημένιο το παράπονο κυλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου