Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

15/5/12

ατιτλο

Το πρόσωπό σου κέρωσε στο φως των αστεριών,
μία ευχή σου θύμισε που κάποτε είχες κάνει.
Σα νά' ταν άλλου η ζωή κι όνειρο η δική σου,
κι απότομα σα ξύπνησες απόρησες τρομαγμένος.
Κι αρχίσανε φαντάσματα να παίρνουνε ζωή
από τον κόσμο της σκιάς ένα ένα ν΄ανεβαίνουν.
Μάτια γεμάτα με φωτιές κι ασάλευτα τα χείλη.
Κι όμως, το γνώριζες καλά τι θέλανε να πούν.

Ακόμη αξημέρωτα που κίνησες να φύγεις
πάνω σε βήματα παλιά, που φτάνανε στα  άστρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: