Ατιτλο

Μέτραγα τις μέρες
γράφοντας με το δάχτυλο στη σκόνη..
Ακατάλυπτα..
μόνο η ψυχή γνώριζε την ανάγνωση..
Μέτραγα τις μέρες πίσω απ' το προσωπείο,
παγίδες θανάτου.. σιωπής..
Πόσος κόσμος ανίδεος βάδισε τη σιωπή μου..
Ατέλειωτα χιλιόμετρα μοναξιάς..
Χάρτινα χιλιόμετρα..
Το βράδυ σα σβήναν στα ονειρά τους
τα τελευταία βήματα κι η μάσκα έπεφτε,
αποκαλύπτοντας κάθε μου έγνοια,
τα έκαιγα γεμίζοντάς τα με τ΄ονομά σου..
Ήσουν πάντα εκεί.. σιωπηλά περίμενες
εμένα.. Συνομωτικά ψιθυρίζαμε τότε
"Αγάπη μου!" .. με όλους τους τρόπους..
με δάχτυλα, χείλη, πόδια, στήθη..
Γεμίζε η νύχτα τυφερότητα,
ευώδιαζε γιασεμί και θάλασσα..
Το λευκό σου κορμί φάρος..
Μοσχοβόλογαν τα μαλλιά σου
βροχή και λατρεία..
Σκέπαζα απαλά την καρδιά μου,
σκέπαζα απαλά την καρδιά σου,
κάθε μου αίσθηση μεθυσμένη
από τη δική σου μυρωδιά..

και κείνα τα μάτια σου...
Πως με ταξιδεύανε!..
Πόσο σκληρό την αυγή να επιστρέφω..
Πίσω από το άκαμπτο προσωπείο.
Για να παραμείνει ο κόσμος σταθερός..
μη γύρει η γη.. και γκρεμιστεί.

Όμως, δε θα ξαναγυρίσω..
Στους Ουρανούς των ματιών σου, κατοίκησα..
Σε γη στέρεα. και στέρεα γη σου χαρίζω..
καρδιά μου, την καρδιά μου...
Ας γκρεμιστεί όλος ο κόσμος..
εμείς θα τον φτιάξουμε από την αρχή..
γιατί σ΄αγαπώ!