ατιτλο

Πόσα να κρύψω ήθελα, στη βαθειά Νύχτα..
Όμως.. στο σκοτάδι αιμοραγούν, λάμπουν
ασήμι ακριβό που χλωμιάζει την Πανσέληνο
στο σεντόνι μου σχηματίζει την παρουσία σου..
Με προδίδουν χείλη και μάτια, το αόρατο άγγιγμα...
Και συ, ανατέλεις τότε μέσα στη Νύχτα,
ήλιος λαμπρότερος από τον ήλιο στο φως
που στέργει ένα δάκρυ, ή ένα χαμόγελο..
Τίποτα, δεν μπόρεσα να κρύψω.. Από Εσένα..