Ατιτλο

Την κοίταξε στα μάτια.. σα μέλισσα που θέλησε να τρυγίσει το φως. Επίμονα.. με λαχτάρα μα και τρυφερά πολύ... Σκίρτησε στο βλέμμα του το στήθος της.. Στα χείλη της ένιωσε τον αέρα από τα φτερά της μέλισσας...Το φιλί ήρθε μόνο του.. χωρίς προηγούμενη σκέψη.. Κι ήταν γλυκό όπως το μέλι.. κι αλμυρό όπως ο άνεμος της θάλασσας...
  Δυο περαστικοί αγγέλοι, παρασυρμένοι από τη βοή του χρόνου, κοντοστάθηκαν... "Ευτυχισμένοι άνθρωποι" , είπε ο ένας στον άλλον.. " Τι πιο όμορφο στον κόσμο αυτόν υπάρχει;" ... Από τον ουράνιο κήπο, κόψανε δυο λαμπερά αστέρια.. Το ένα το φόρεσαν στην καρδιά τους.. το άλλο στα δικά της μαλλιά...  Πόσο ζήλεψε η θάλασσα τα ωραία αστέρια, έτσι όπως φέγγανε... Πόσο τα σπλάχνα της, γυρέψανε δικά της να τα κάνει.. Τόσο πολύ, ώστε η νύχτα που ήρθε... άλλο φως από τη δική τους φωτιά, δεν είχε...
  "Κράτα με" , είπε το κορίτσι.. "να μη κρυώνω... να μη φοβάμαι... Κράτα με, να ακούω την καρδιά σου... να ζεσταίνομαι στην πνοή της αγάπης σου. Κράτα με, να είμαι Εσύ.. να γίνεις Εγώ... Ταίρι σου και ζωή σου, Ζωή μου, πνοή μου, σάρκα μου!" Κι εκείνος την πήρε αγκαλιά, πλημύρισε άστρα κι αλμύρα το κορμί τους.... Κι η θάλασσα ολόγυρα σίμωνε... σκέπασε τις φτέρνες , τους αστράγαλους, τους μηρούς.. τα στήθη... Στο τέλος και τα μαλλιά.. Κύμματα γίνανε.... γλάρος... κι ερημονήσι..Και τα αστέρια, αστερίες στο βυθό της θάλασσας... να βαδίζουν στην άμμο, όπως οι άνθρωποι όταν αγαπάνε, στη φωτιά.. με την αφή...
 Κι από τότε, στα βήματα όσων αγαπάνε, η άμμος ανάβει τα κρυμένα της άστρα, και λάμπει... επειδή το κορίτσι γελά στο αγόρι.. ο χρόνος ξεχνιέται, κι ο θάνατος κοιμάται... Είναι τότε, που φτερουγίζουν χαμηλά οι άγγελοι.. να γλυκαθεί με μέλι, το αιώνιο μέσα τους..

Νικόλας Παπανικολόπουλος